Voor een één na laatste dag was gisteren nog behoorlijk intensief: 5 verhalen back to back en bijna allemaal razend interessant. Om de schok niet al te groot te laten zijn en mijn “terugkeer in de gewone wereld” wat te verzachten, besluit ik het op deze laatste dag rustig aan te doen. Twee presentaties lijken me ruim voldoende. Dat geeft me ook nog wat tijd om rond te lopen en foto’s te maken van het Music-gedeelte dat inmiddels in alle hevigheid is los gebarsten.
Gekkenwerk
De dag begint – zoals inmiddels bijna gebruikelijk – om 11:00 uur in het Marriott. Dave Pell is de eigenaar en oprichter van NextDraft. Pell noemt zichzelf de managing editor van het internet. Dagelijks houdt hij 75 nieuwswebsites bij, waaruit hij 10 artikelen filtert die volgens hem de moeite van het lezen waard zijn. “Het is gekkenwerk,” zegt Pell, “Maar ik groeide op als nieuwsverslaafde. Met mijn ouders sprak ik nooit over iets anders dan het nieuws. Als ze mij in mijn studentenhuis belden vroegen ze nooit hoe het met mij ging, maar of ik het laatste nieuws over Gorbatsjov had gehoord.”
Amerika’s nieuwe president Trump is een obsessie geworden. Voor iedereen. Al twee jaar lang domineert hij het nieuws. En eerlijk gezegd gaat er hier in Austin ook geen dag voorbij waarop Trump niet ter sprake komt. “Je moet het de man nageven. Dat doet hij knap.” Hoewel Pell verslaafd is aan het nieuws, gelooft hij niet dat deze obsessie gezond is. Niet voor de media die erover rapporteren, maar ook niet voor ons, de mensen die het nieuws consumeren. Om die reden komt hij met een aantal regels voor journalisten en met een paar tips voor ons.
De regels voor journalisten luiden als volgt:
- Iedere verslaggever is een oorlogsverslaggever. We strijden om de waarheid. Verslaggevers moeten elkaar steunen en geen valse informatie accepteren. Van niemand.
- De eerste ruwe schets van de geschiedenis is te ruw. Media proberen nieuws als eerste te brengen. Eerder dan hun concurrenten, maar ook eerder dan Facebook en Twitter. Dit leidt ertoe dat er regelmatig foutieve berichten door gevestigde media worden gebracht. Hiermee geef je de vijand (het is oorlog, weet je nog) een stok om mee te slaan, als blijkt dat je inderdaad fake news hebt gepubliceerd.
- Je bent een redacteur, dus redigeer. Twitter is geen medium voor journalisten om hun nieuws vandaan te halen. Daar spuien mensen hun mening. Check deze op feiten, schrijf je artikel en verspreid het daarna via Twitter.
- Als je sportwedstrijden wilt verslaan, moet je sportwedstrijden gaan verslaan. De manier waarop veel journalisten nu over politiek schrijven, zorgt ervoor dat de politiek een spel wordt, een wedstrijd. Maar dat is het niet. Het is een uiterst serieuze zaak, die meer toelichting nodig heeft dan een spelletje voet- of basketbal.
- Know your shit. Als je de strijd aan wilt gaan met politici die van alles beweren, moet je hen kunnen aanspreken op het moment dat ze onjuiste dingen zeggen. Om dat te kunnen doen, moet je echter wel weten dat iemand onzin staat te verkondigen.
- Woede voelen en vertellen over de woede van anderen zijn twee verschillende dingen. Laat je eigen gevoel nooit de boventoon voeren, maar versla de emoties van anderen.
- Als er een leugen wordt verteld, noem het dan ook een leugen. Gebruik geen vage termen om onzin af te zwakken.
Voor ons, de mensen die nieuws consumeren, is het simpel: bedenk wie er wint. Ben jij dat? Of zijn het de nieuwswebsites die jou naar hun platform lokken met clickbait en alerts op je telefoon. Als jij steeds hongerig bent naar meer en meer nieuws, wie wint er dan? Jij of de website waar je al jouw tijd op doorbrengt? Oh, en nog een laatste advies: jij bent Batman niet. Als er ergens in de wereld een ramp gebeurt, hoef je dat niet meteen te weten om er naartoe te vliegen en de wereld te redden.
Gewoon een slecht verhaal
De volgende presentatie gaat over J.A.R.V.I.S. Jawel, de supercomputer / butler van Iron Man. Volledig in stijl besluit ik voor de sessie nog even bij een meisje in Las Vegas op bed te gaan zitten. Tenminste, zij zit in Vegas. Ik zit in de hal van het Marriott met een VR-bril op mijn neus. Ze giechelt wat, komt even heel dichtbij om te laten zien hoe indrukwekkend dat is en stelt me voor aan één van haar vijf katten. De toekomst van webcam-girls en porno is duidelijk virtueel. In Tony Stark stijl sla ik om drie uur ’s middags nog even een gratis gin tonic achterover en dan kan mijn allerlaatste South by Southwest presentatie beginnen.
Helaas sta ik 20 minuten later gedesillusioneerd weer buiten. Met veel grote woorden belooft het programma een sessie waarin Tony Stark’s visie voor onze ogen tot leven gebracht zal worden. Helaas heeft Parthiv Patel, technisch marketing manager bij Built.io, alleen een kort algemeen verhaal over artificiële intelligentie voor ons. Hebben we natuurlijk nog niet gehoord tijdens South by Southwest… Daarna schuift hij een Myo-armband om zijn rechter arm en zal de demo beginnen. In eerste instantie wil de demo alleen niet starten en daarna blijkt het gewoon helemaal niets voor te stellen. Met Iron Man of J.A.R.V.I.S. heeft het in ieder geval niets te maken…
Nou ja, blijkbaar is het Interactive-gedeelte van South by Southwest echt voorbij. De koek is op. Tijd om de stad over te dragen aan iedereen die gekomen is voor het Music-gedeelte. De tech nerds en slimme ondernemers maken plaats voor de feestbeesten en muziekbazen. Mijn eerst SXSW zit erop en het was een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Uitgelichte afbeelding: Jochem Koole, licentie: CC BY